உள் அமைதிக்கு உகந்த படிகள் - பாகம் 1

நான் உலகத்தை நோக்கிய போது, என்ன ஒரு கொடுமை! ஐயோ! மக்கள் சமூகத்திலே எவ்வளவு வறுமை! என்னிடம் இவ்வளவு அதிகமான பொருட்கள் இருக்கின்றனவே! ஆனால் ஒன்றும் இல்லாமல் அதிகமான என் சகோதர சகோதரிகள் பட்டினி கிடக்கின்றனரே என்று பலநாட்களாக, மனம் வேதனைப் பட்டுக்கொண்டிருந்தது.

வணங்குகிறோம் தாயே!

எப்படியும் இந்த வேதனைக்கு ஒரு தீர்வு கண்டாக வேண்டும். இந்த இயலாமை நிலையின் காரணமாகவும், ஒரு தீவிரமான தேடுதல் காரணமாகவும், கடைசியில் ஒரு வழி கிடைத்தது. நான் மரங்கள் அடர்ந்து இருந்த ஒரு ஒதுக்குப்புறப் பகுதியில் இரவு முழுதும் மனச்சஞ்சலத்துடன் நடந்துக்கொண்டிருந்தேன். வானத்திலே நிலா குளுமையான ஒளி வீசிக்கொண்டிருந்தது. நான் தரையில், மண்டியிட்டு கடவுளை நோக்கி, பிராத்தனை செய்தேன்.

பிராத்தனையின் ஊடே, என் வாழ்க்கையை பிறருக்கு சேவை செய்வதற்காகவே அர்பணிப்பதென்று ஒரு தீர்கமான தெளிவு கிடைத்தது. அந்த முடிவு முழுமையானதாகவும், தீவிரமானதாகவும், இச்சை இன்மை என்பதன் சுவடு சிறிதும் இல்லாததுமாக உணர்ந்தேன்.

“கர்தாவே! தயவு செய்து என்னைப் பயன்படுத்திக் கொள்!” என்று இறைவனிடம் வேண்டினேன். அப்போது ஒரு ஆழ்ந்த அமைதி என்னுள் குடிக்கொண்டது. இப்போது உங்களுக்கு சொல்ல விரும்புவது என்னவென்றால், அந்த நொடியில் மனம் முழுமையாக மாற்றம் கண்டது. அதிலிருந்து பின்வாங்குதல் என்பது இனி இருக்காது. இனி சுயநல வாழ்க்கைக்கு திரும்பிப் போகவே முடியாது.

அந்த நொடியில் இருந்து என்னுடைய வாழ்வின் இரண்டாவது கட்டத்தில் நுழைந்தேன். என்னால் என்ன முடியுமோ அவைகளை இல்லாதவர்களுக்கு கொடுக்க ஆரம்பித்தேன். நான் அதிசயமான ஒரு உலகத்தினுள் நுழைந்தேன் என்றே சொல்லலாம். அன்றிலிருந்து என்னுடைய வாழ்வு அர்த்தமுள்ளதாக ஆனது. நான் கடவுளின் ஆசியோடு நல்ல உடல் மன ஆரோக்கியத்தை பெற்று வாழ்ந்து வருகிறேன்.

இப்போது எனது உடல் வளமும் உறுதியாகியுள்ளது. அன்று முதல் இன்றுவரை பல்வேறு சிரமங்களுக்கு இடையிலும் எனது உடல் நலம் எந்த வகையிலும் பாதிக்கவில்லை. தலைவலியோ, காய்ச்சலோ, வலியோ இதுவரை தலைகாட்ட வில்லை. இதிலிருந்து நான் அறிந்தது என்னவெனில், உடல் நோய்க்கு முதல் காரணம் உள்ளத்தின் நோய்தான் என்றும், உள்ளத்தின் அமைதியே, உடல் நலத்துக்கு அடிப்படை ஆதாரம் என்பதாகும்.

அன்று முதல் எனது பணி அமைதிப் பணியாயிற்று. நாடுகளிடையே அமைதி, ஜாதி மதங்களிடையே அமைதி, இனங்களிடையே அமைதி, தனிமனிதர்களிடையே அமைதி, இவற்றுக்கெல்லாம் அடிப்படையான உள்ளத்தில் நிலவும் உள்அமைதி ஏற்பட, என்னாலானதைச் செய்வது என்று ஒரு இலட்சியத்தை கடைப்பிடிக்கின்றேன். 


ஆனால், முழுமையாக வாழ்வை அமைதிப் பணிக்காக ஒப்படைப்பதென்கின்ற மனதில் எழும் விருப்பத்திற்கும், நடைமுறையில் வாழ்ந்துவந்த வாழ்க்கைக்கும், பெரிய கடல் அளவு வித்தியாசம் இருக்கிறது என்று அனுபவப் பூர்வமாகக் கண்டேன். முழுமையான ஒரு அமைதி பயணியாக மாறுவதற்கு சிலபல தயாரிப்புக்கள் தேவையாக இருந்தன. இந்த அமைதி பணிக்காக, என்னைத் தயார் செய்ய எனக்கு 15 ஆண்டு காலம் பிடித்தது.

மனோ தத்துவ அறிஞர்கள் இன்று குறிப்பிடும் ‘நான், எனது’ என்ற அகந்தை (Ego) மற்றும் மனசாட்சி (Conscience) என்பவற்றைப் புரிந்து கொள்ள எனக்கு வாய்ப்புக் கிட்டியது. இதனையே நான், சுயநல நாட்டம் மற்றும் ஆன்மீக நாட்டம் அல்லது கடவுளை மையபடுத்திய நாட்டம் என்று சொல்வேன்.

இந்த இரண்டும் இரு வேறு முரண்பட்ட வெவ்வேறு கண்ணோட்டமுடையவை என்பதும் தெரிய வந்தது. இந்த சுயநல நாட்டம், எப்போதும் தன்னுடைய சுகத்தை பற்றி மட்டுமே சிந்திக்கும் தன்மை கொண்டது. அது பிரபஞ்சம் முழுமையும் தன்னை மைய படுத்தியே சுற்ற வேண்டும் என்று எண்ணுகிறது.

ஆனால் நம்முடைய ஆன்மீக நாட்டமோ, முழுமனித சமூகத்தையே ஒரு உடலாக கொண்டு, தன்னை அந்த உடலின் சிறுக் கூறாக - ஒரு செல்லாக நினைக்கிறது. நீங்கள் உயர்ந்த நாட்டமான ஆன்மீக நாட்டத்தை வளர்த்துக்கொண்டால் உங்களிலும், மற்றவர்களிலும் இசைவை காண்பீர்கள்.

உடல், மனம், உண்ர்ச்சிகள் எல்லாம் கருவிகள் தாம். இவைகளை ஆன்மீக நாட்டம் கொண்ட மனது இயக்கும் போது போராட்டங்கள் வருவதில்லை. உள் அமைதி குடிக்கொள்கிறது. ஆனால் சுயநல மனது இயக்கும் போது போராட்டங்களே வாழ்க்கை என்று ஆகிறது.

அமைதியின் தூதுவர் -இயேசு பிரான்

ஆன்மீக நாட்டம் நம்முள் மிகுதியாகும் வரை கட்டுபாடுகள் மூலம் மனதை அடக்கலாம். நாம் வேண்டாம் என்று நினைத்தும் சில பல காரியங்களில் ஈடுபடுகின்றோம் என்றால் நமக்கு சுயக்கட்டுப்பாடு குறைவாக இருக்கிறது என்று அர்த்தம். நான் அதற்கு ஆன்மீக பாதையில் முன்னேறி செல்வதே சரியான தீர்வென்பேன். அது வரை சுயக்கட்டுப்பாடு தான் சிறந்த வழி!

பங்காளி! இன்னமும் நமக்கு நிறைய சொல்ல இருக்காங்க... 

சொன்னது வரைக்கும், உங்களை எந்தவிதத்தில பாதிச்சதுன்னு சொல்லிட்டுப் போங்களேன் மக்கா!